- Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.
Νέα Τουρκοκρατία. Ξεθωριάζουν οἱ ἀξίες τοῦ ᾽21.
Δὲν κατάλαβαν τίποτε οἱ κυβερνῶντες ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, τῆς ὁποίας γιόρτασαν τὰ διακόσια χρόνια (200) ἀπὸ τὴν κήρυξή της. Καὶ γράφω «γιόρτασαν», διότι δὲν γιορτάσαμε ὅλοι μαζί τους, ἀφοῦ στὶς περισσότερες ἀπὸ τὶς ὀργανωθεῖσες ἐκδηλώσεις ἐπρόδωσαν τὸ πνεῦμα τῶν ἀγωνιστῶν καὶ πρωταγωνιστῶν της[1]. Θὰ μποροῦσε κάποιος ἐρευνητικὰ νὰ συγκρίνει τοὺς τρεῖς προηγούμενους ἑορτασμοὺς τῶν πενήντα χρόνων (1871), τῶν ἑκατό (1921), τῶν ἑκατὸν πενήντα (1971) μὲ τὸν πρόσφατο ἑορτασμὸ τῶν διακοσίων χρόνων (2021), γιὰ νὰ συναγάγει κατὰ τὴν ἐκτίμησή μας θλιβερὰ ἀποτελέσματα.
Ὅσο ἀπομακρυνόμαστε χρονικὰ ἀπὸ τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς ἐθνεγερσίας, ἀρχίζουν σιγά-σιγά νὰ ξεθωριάζουν οἱ ἀξίες ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἀνάσταση ἑνὸς ἔθνους, ποὺ εἶχε ὑποστῆ τὴ σκληρὴ δουλεία τοῦ ἀπάνθρωπου κατακτητῆ ἐπὶ τετρακόσια καὶ πλέον ἔτη. Ὁ ἐθνομηδενισμὸς ποὺ προωθεῖ καὶ ἐνισχύει ἡ προετοιμαζόμενη καὶ ἤδη ἐπιβαλλόμενη «Νέα Τάξη» πραγμάτων, συνδεδεμένος μὲ μία ἔκδηλη Χριστιανομαχία καὶ Ἐκκλησιομαχία, ἔχει ἤδη ἐπιτύχει ἐν πολλοῖς τοὺς στόχους του· νὰ ὡραιοποιήσει τοὺς διωγμούς, τὰ μαρτύρια, τὶς θανατώσεις, τὶς ταπεινώσεις τῶν ὑποδούλων κάτω ἀπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ σουλτανικὴ κυριαρχία νὰ μεταλλάξει τὴν ἐπανάσταση ἀπὸ ἐθνικοθρησκευτικὸ σὲ κοινωνικὸ κίνημα μὲ πρότυπο τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση· νὰ μειώσει ἤ καὶ νὰ ἀποκρύψει τὴν συμβολὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴ διατήρηση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης καὶ τῆς χριστιανικῆς ταυτότητας, ποὺ κινδύνευαν ἀπὸ τὸ ποτάμι τῶν ἐξισλαμισμῶν· νὰ δυσφημήσει τοὺς ἀγωνιστές, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ὥστε νὰ μὴ λειτουργοῦν ὡς πρότυπα ἐλευθερίας καὶ θάρρους· νὰ καταργήσει τὶς παρελάσεις κατὰ τὶς ἐθνικὲς ἑορτές· νὰ ἐξαφανίσει ἤ νὰ μειώσει ὅ,τι ἐθνικὸ καὶ ὀρθόδοξο ὑπῆρχε στὰ σχολικὰ βιβλία· σὲ κάποιες περιπτώσεις νὰ ἀπαγορεύσει τὴν ἀνάκρουση τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου σὲ ὑψηλὸ πολιτειακὸ ἐπίπεδο· νὰ κατεβάσει εἰκόνες Ἁγίων καὶ Ἡρώων τοῦ 1821 ἀπὸ σχολικὲς αἴθουσες καὶ ἄλλα δημόσια καὶ ἰδιωτικὰ κτήρια· νὰ ἀνέχεται τὴν βεβήλωση ναῶν καὶ ἱερῶν συμβόλων, ὅπως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καὶ τὴν καύση τῆς Σημαίας· νὰ ἀδιαφορεῖ καὶ νὰ κωλυσιεργεῖ στὴν ὑποχρέωση τοῦ Ἔθνους νὰ ἐκπληρώσει τὸ τάμα γιὰ τὴν ἀνέγερση μεγαλοπρεποῦς ναοῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅπως ἔπραξαν ἄλλα ἔθνη ταχύτατα μετὰ ἀπὸ ἐθνικὲς περιπέτειες· νὰ διευκολύνει τὴν σχεδιασμένη εἴσοδο στὴν Ἑλλάδα ἀλλοεθνῶν καὶ ἀλλοθρήσκων μεταναστῶν, ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν πληθυσμιακὴ ἀλλοίωση καὶ στὴν ἐσωτερικὴ τῆς χώρας κατάκτηση ἀπὸ Μουσουλμάνους, σὲ νέα δηλαδὴ Τουρκοκρατία[2], καὶ πολλὰ ἄλλα «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός».
Πρόθεσή μας ὅμως τώρα δὲν εἶναι νὰ παρουσιάσουμε τὴν ἀποδόμηση καὶ κατεδάφιση τῶν ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖες ἐνέπνευσαν καὶ ξεσήκωσαν τοὺς ἥρωες τοῦ ᾽21, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Αὐτὸ ἀποτέλεσε καὶ ἀποτελεῖ μόνιμη καὶ σταθερὴ γραμμὴ τῆς πανεπιστημιακῆς καὶ ἱερατικῆς μας σταδιοδρομίας. Ὑπενθυμίζουμε τὸ δοκίμιο ποὺ γράψαμε τὸ 2015 ἐν ὄψει τῶν προετοιμασιῶν γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῶν διακοσίων (200) ἐτῶν μὲ τίτλο «Τὸ ἁγιασμένο καὶ προδομένο ᾽21»[3], ὅπως καὶ τὴν προσπάθειά μας νὰ ἀποκαταστήσουμε τὸν διαβαλλόμενο ἀπὸ ἐθνομηδενιστὲς πατριάρχη – ἐθνάρχη Ἅγιο Γρηγόριο Ε´, μὲ ὁμιλία μας στὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης στὶς 10 Ἀπριλίου 1983[4], ἀλλὰ καὶ μὲ βιβλίο μας σχετικὸ ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1986 μὲ τίτλο Ὁ πατριάρχης Γρηγόριος Ε´ στὴ συνείδηση τοῦ Γένους[5].
- Τὰ «δοσίματα» τῆς Τουρκοκρατίας καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης
Ἐπιθυμοῦμε ἁπλῶς νὰ συνεισφέρουμε ἀπὸ τὴν Πατερικὴ Γραμματεία τῆς Τουρκοκρατίας ἐνθαρρυντικὴ καὶ προτρεπτικὴ γνώμη τοῦ μεγάλου Διδασκάλου Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη, ἀπὸ τὰ σημαντικὰ πρόσωπα ποὺ ἐκράτησαν ἀδούλωτο τὸ Γένος, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ φτάσει στὴν Ἐπανάσταση τοῦ ᾽21 καὶ νὰ ἀποφύγει τὸν διπλὸ κίνδυνο ἀπὸ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, τὸν γενικὸ ἐξισλαμισμὸ ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ τὸν ἐκλατινισμὸ ἀπὸ Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες ἱεραποστόλους. Ἡ γνώμη αὐτὴ ἀναφέρεται στὰ χρηματικὰ πρόστιμα ποὺ ἐπέβαλλαν ὑποχρεωτικὰ στοὺς ὑπόδουλους οἱ Τοῦρκοι κατακτητές, τὰ γνωστὰ χαράτσια, τὰ ὁποῖα μποροῦσες νὰ ἀποφύγεις, μόνον ἂν δεχόσουν νὰ ἀρνηθεῖς τὴν πίστη σου στὸν Χριστὸ καὶ νὰ προσκυνήσεις τὸν Μωάμεθ· ἦταν καὶ αὐτὸ γιὰ τοὺς πτωχοὺς ραγιάδες ἕνα ἰσχυρὸ κίνητρο γιὰ νὰ ἀλλαξοπιστήσουν, νὰ γίνουν ἀρνησίχριστοι ἀποστάτες, ὅπως συμβαίνει καὶ τώρα μὲ τὸ πρόστιμο – χαράτσι τῶν ἑκατὸ εὐρώ (100 €) μηνιαίως, ποὺ ἐπιβάλλει ἡ νεοταξικὴ κυβέρνηση τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη στοὺς πτωχοὺς ἐργαζόμενους καὶ συνταξιούχους, γιὰ νὰ τοὺς ἀναγκάσει νὰ ἀρνηθοῦν ὅσα πιστεύουν γιὰ τὸ προβληματικὸ ἐμβόλιο ἐναντίον τοῦ Κορωνοϊοῦ. Ἀρκετοὶ πάντως ἀντιστάθηκαν τότε καὶ ἀντιστέκονται καὶ τώρα στὸν ὁλοκληρωτισμὸ καὶ στὴν καταπίεση. Τότε εἶχε τὴν ἑξῆς μορφὴ ἡ ἀπειλή: Ἂν γίνεις Τοῦρκος, θὰ ἔχεις ὅλα τὰ καλά, θὰ καλοπερνᾶς· ἂν παραμείνεις Χριστιανός, θὰ σὲ ταράξουμε στοὺς φόρους καὶ στὰ πρόστιμα, θὰ εἶσαι διαρκῶς πτωχός. Τώρα μᾶς λέγουν: Ἂν ἐμβολιασθῆτε, θὰ εἶσθε ἐλεύθεροι νὰ ἐργάζεσθε, νὰ διασκεδάζετε, νὰ ταξιδεύετε· γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ τυραννικὸ ἐμβολιαστικὸ κίνημα τὸ ὀνόμασαν κατ᾽ εὐφημισμόν «Ἐλευθερία». Ἂν ὅμως παραμείνετε ἀνεμβολίαστοι, θὰ σᾶς κλείσουμε στὰ σπίτια αἰχμαλώτους καὶ σκλάβους· θὰ χάσετε ὅλα τὰ δικαιώματα ποὺ ἔχει ἕνας ἐλεύθερος πολίτης. Καὶ ὄχι μόνον αὐτό· θὰ σᾶς πτωχοποιήσουμε, γιατὶ ὅσοι εἶσθε ἄνω τῶν ἑξήντα (60) ἐτῶν, θὰ ὑποχρεωθῆτε ἀπὸ τὴν πενιχρή σας σύνταξη νὰ καταβάλλετε κάθε μήνα ἑκατὸ εὐρώ, ἕνα κεφαλικὸ φόρο, ἕνα χαράτσι.
Ὁ διχασμὸς τότε ἦταν ἀνάμεσα στοὺς πιστοὺς τοῦ Μωάμεθ, τοὺς Τούρκους, καὶ στοὺς ἄπιστους Ἕλληνες, τοὺς γκιαούρηδες. Ὁ διχασμὸς τώρα εἶναι ἀνάμεσα στοὺς πιστοὺς τῆς Νέας Τάξης, τοὺς ἐμβολιασμένους, καὶ στοὺς ἄπιστους ἀνεμβολίαστους. Ἡ ἀντίσταση καὶ ἀντίδραση ἔφθανε τότε μέχρι τὸ μαρτύριο, ὅπως μὲ τοὺς Ἁγίους Νεομάρτυρες καὶ μὲ τοὺς ἥρωες τοῦ ᾽21. Ἐνδεικτικὰ ὑπενθυμίζουμε τὸ παράδειγμα τοῦ ἡρωϊκότερου καὶ θρυλικώτερου ἥρωα ἀνάμεσα στοὺς ἀγωνιστές, τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, τὸν ὁποῖο ἐσούβλισαν ζωντανὸ οἱ Τοῦρκοι στὴν Λαμία τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1821, μετὰ τὴν ἐπική του ἀντίσταση στὴν γέφυρα τῆς Ἀλαμάνας.
Τὸ ἀφιερωμένο σ᾽ αὐτὸν δημοτικὸ τραγούδι μᾶς διασώζει μεταξὺ ἄλλων, καὶ τὸν διάλογο μεταξὺ τοῦ Διάκου καὶ τοῦ Ὀμὲρ Βρυώνη, καθὼς καὶ τὸ ἡρωϊκὸ μαρτυρικό του τέλος:
«-Γίνεσαι Τοῦρκος Διάκο μου, τὴν πίστη σου ν᾽ ἀλλάξεις;
Νὰ προσκυνᾶς εἰς τὸ τζαμί, τὴν ἐκκλησιὰ ν᾽ ἀφήσεις;»
Κι ἐκεῖνος τ᾽ ἀποκρίθηκε καὶ μὲ θυμὸν τοῦ λέγει:
-«Πᾶτε κι ἐσεῖς κι ἡ πίστη σας μουρτάτες[6] νὰ χαθῆτε.
Ἐγὼ Γραικὸς γεννήθηκα, Γραικὸς θέλ᾽ ἀποθάνω».
….
Τὸν Διάκο τότε πήρανε καὶ στὸ σουβλὶ τὸν βάλαν.
Ὁλόρθο τὸν ἐστήσανε κι αὐτὸς χαμογελοῦσε.
«Γιὰ δὲς καιρὸ ποὺ διάλεξε ὁ χάρος νὰ μὲ πάρει
Τώρα π᾽ ἀνθίζουν τὰ κλαδιὰ καὶ βγάζ᾽ ἡ γῆ χορτάρι».
Τὴν πίστη τους τοὺς ὕβριζε, τοὺς ἔλεγε μουρτάτες.
«Ἐμέν᾽ ἂν ἐσουβλίσετε, ἕνας Γραικὸς ἐχάθη,
Ἂς εἶν᾽ καλὰ ὁ Ὀδυσσεὺς κι ὁ καπετὰν Νικήτας.
Αὐτοὶ θὰ κάψουν τὴν Τουρκιὰ κι ὅλο σας τὸ Δοβλέτι».
Ἡ θανάτωση βέβαια τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων καὶ τῶν Ἐθνομαρτύρων ἦταν ἡ κορυφαία καὶ τελικὴ πράξη, μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς ὁποίας ἤλπιζαν οἱ κατακτητὲς ὅτι θὰ ἀνάγκαζαν τοὺς Χριστιανοὺς νὰ ἀλλαξοπιστήσουν. Μήπως καὶ τώρα ἡ θανατοφοβία, ἡ κατατρομοκράτηση τοῦ κόσμου μὲ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου, ἂν δὲν ἐμβολιασθοῦν, δὲν ὁδηγεῖ πολλοὺς στὴν πλευρὰ τῶν ἐμβολιασμένων, τῶν πιστῶν τοῦ ἐμβολίου; Ἐνθυμούμαστε ὅλοι τὴν μακάβρια, τὴν φρικιαστικὴ ἀπειλὴ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου: «Ἀπὸ ἐδῶ τὸ ἐμβόλιο, ἀπὸ ἐκεῖ ὁ τάφος. Διαλέγετε καὶ παίρνετε». Ὑπῆρχαν ὅμως καὶ ἄλλα ἐκβιαστικὰ μέσα καὶ μέτρα, ὅπως ἡ βαριὰ καὶ ἀβάστακτη φορολογία, ἡ πτωχοποίηση, ποὺ ἀνάγκαζε πολλοὺς νὰ ἀλλαξοπιστήσουν, νὰ ἐξισλαμισθοῦν. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ὁποῖος ὡς ἀλείπτης[7] πολλῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων, συνετέλεσε τὰ μέγιστα στὸ νὰ δοξασθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία στοὺς δύσκολους καὶ ἀβάστακτους καιροὺς τῆς Τουρκοκρατίας, μὲ τὸ νὰ ξαναεμφανίσει τὴν ἀφοβία τῶν Χριστιανῶν καὶ τὸ θάρρος μπροστὰ στὸν θάνατο, ὅπως τὴν ἐποχὴ τῶν παλαιῶν μαρτύρων, ἐπεκτείνει αὐτὸ τὸ ἔργο τοῦ ἀλείπτη ἀπὸ τοὺς ὀλίγους καὶ θαρραλέους Νεομάρτυρες σὲ ὅλους τοὺς πιστούς, μὲ τὴν συμβουλὴ ὅτι κάποια μέτρα, ὅσο ἐπώδυνα καὶ σκληρὰ καὶ ἂν εἶναι, ὅπως οἱ φόροι, τὰ χαράτσια, πρέπει νὰ τὰ τηροῦμε καὶ νὰ τὰ πληρώνουμε, διότι αὐτὴ ἡ στέρηση οἰκονομικῶν μέσων, ἡ πτωχοποίηση, εἶναι ἕνα εἶδος μικροῦ μαρτυρίου, γινόμαστε μάρτυρες «τῇ προαιρέσει», προπονούμενοι ἔτσι καὶ γιὰ τὸ πραγματικὸ μαρτύριο, τὸ μαρτύριο τοῦ αἵματος, ἂν χρειασθεῖ. Ἂν φοβούμενοι κάποια κακοπάθεια καὶ στένωση ἀπὸ τὰ πρόστιμα ὑποκύψουμε στοὺς ἐκβιασμοὺς, τί θὰ γίνει, ἂν μᾶς ἀπειλήσουν μὲ τὴν ἀπώλεια τῆς ζωῆς μας, μὲ τὸν φόρο τοῦ αἵματος; Ὅσα διαπιστώνει καὶ συμβουλεύει ὁ Ἅγιος Νικόδημος γιὰ τὰ «δοσίματα» τῆς Τουρκοκρατίας ἰσχύουν καὶ γιὰ τὸ ἐπαίσχυντο, ἀφιλάνθρωπο, τρομοκρατικὸ πρόστιμο τῶν ἑκατὸ εὐρὼ (100 €) ποὺ ἐπέβαλε ἡ κυβέρνηση γιὰ τοὺς ἀνεμβολίαστους, ἐλπίζοντας νὰ τοὺς κατατάξει στοὺς ἐμβολιασμένους, πρᾶγμα ποὺ τὸ ἐπιτυγχάνει μὲ ὅσους ἔχουν ἀσθενῆ πίστη καὶ ὑποχωροῦν γιὰ συγγνωστοὺς καὶ ἀσύγνωστους λόγους. Παραθέτουμε τὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου ἀπὸ τὸ «Προοίμιο» τοῦ γνωστοῦ βιβλίου του «Νέον Μαρτυρολόγιον», τὸν πλήρη τίτλο τοῦ ὁποίου σημειώνουμε στὴν ὑποσημείωση:
«Οἱ νέοι οὗτοι Μάρτυρες, εἶναι παράδειγμα ὑπομονῆς, εἰς ὅλους τοὺς ὀρθοδόξους ὁποὺ τυραννοῦνται ὑποκάτω εἰς τὸν ζυγὸν τῆς αἰχμαλωσίας. Καὶ ἐγὼ ἐδῶ πλέον δὲν ὁμιλῶ, ἀλλὰ ἂς ἔλθουν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι Μάρτυρες νὰ ὁμιλήσουν, ὡς ἐκ προσώπου ἐδικοῦ των ζωντανώτερα εἰς τοὺς Χριστιανούς. Τί λοιπὸν τοὺς λέγουν αὐτοί; Ἀδελφοί μας Χριστιανοί. Ἀδελφοί μας ἀγαπητοί, καὶ παμπόθητοι· ὁ λαὸς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἐκλεκτός, καὶ περιούσιος, λάβετε παράδειγμα ὑπομονῆς τῶν θλίψεων ὁποὺ δοκιμάζετε, ἀπὸ ἡμᾶς τοὺς συναδελφούς σας· ἡμεῖς διὰ νὰ ὑπομείνωμεν ἀνδρείως διὰ τὸν Χριστὸν τὰ παρὰ τῶν ἀλλοπίστων διάφορα μαρτύρια, ἐκληρονομήσαμεν μίαν Βασιλείαν αἰώνιον, καὶ ἐσυναριθμήθημεν μὲ τοὺς παλαιούς, καὶ Ἁγίους Μάρτυρας· καὶ ἐσεῖς, ἂν ὑπομένετε μετὰ εὐχαριστίας, διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τοὺς δαρμούς, τὰς φυλακάς, τὰς ἁλύσεις, τὰς ἀγγαρείας, τὰς ζημίας, τὰ ἀνυπόφορα δοσίματα, καὶ τὰ ἄλλα βάσανα ὁποὺ σᾶς κάμνουν οἱ νῦν κρατοῦντες, βέβαια ὡς Μάρτυρες τῇ προαιρέσει λογίζεσθε κοντὰ εἰς τὸν Θεόν· ἐπειδὴ καθὼς λέγει ὁ Θεῖος Χρυσόστομος ῾῾τὸ Μαρτύριον οὐ τῇ ἀποβάσει κρίνεται μόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ προθέσει· οὐκ ἐπειδὰν ἀποτμηθῇ ὁ Μάρτυς, τότε γίνεται Μάρτυς, ἀλλ᾽ ἀφ᾽ οὗ ἂν τὴν πρόθεσιν ἐπιδείξηται Μάρτυς ἐστί, κἂν μὴ πάθῃ τὰ μαρτύρια᾽᾽· (Ἑρμην. εἰς τὸν ϟε´ Ψαλμ.) Καὶ πάλιν ὁ αὐτός· ῾῾φέρε τοίνυν τὰ συμπίπτοντα γενναίως, τοῦτο γάρ σοι Μαρτύριόν ἐστιν᾽᾽. (Ἑρμην. εἰς τὸν ρκζ´ Ψαλμ.) Ὅθεν καὶ ὡς τῇ προαιρέσει Μάρτυρες λογιζόμενοι, μετὰ θάνατον μέλλετε νὰ συναριθμηθῆτε μὲ ἡμᾶς, καὶ νὰ κατοικήσετε εἰς τόπον φωτεινὸν καὶ πλατύτατον, εἰς τόπον χαρᾶς καὶ ἀναπαύσεως.
Θέλετε νὰ πληροφορηθῆτε, πῶς εἶναι τοῦτο ἀληθινόν; ἀναγνώσετε τὸν βίον τοῦ ὁσίου Ἀκακίου τοῦ νέου τοῦ ἐν τῷ Καυσοκαλυβίῳ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀσκήσαντος, καὶ θέλετε εὕρετε ἐκεῖ, ὅτι ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἠξιώθη ποτὲ μιᾶς τοιαύτης ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεως, ἤγουν, ὑψώθη ὁ νοῦς του εἰς τὰ οὐράνια, καὶ ἐκεῖ εἶδεν ἕνα τόπον, ὡσὰν ἕνα κάμπον πολλὰ εὐρύχωρον, ὡραιότατον, καὶ φωτεινότατον, γεμάτον ἀπὸ παλάτια μεγάλα, καὶ περικαλλέστατα, ἔρημα ὅμως ἀπὸ ἐγκατοίκους, ἐπειδὴ εἰς αὐτὰ τινὰς δὲν ἐφαίνετο, οὔτε Ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος· ταῦτα θεωρῶν ἠπόρει εἰς τὸν ἑαυτόν του, καὶ ἐθαύμαζε, πῶς τὰ τόσον ὡραῖα παλάτια, καὶ ὁ τόσον εὐρύχωρος, καὶ εὔμορφος τόπος, δὲν ἔχουν κανένα ἐγκάτοικον; ὅθεν ἠρώτησε περὶ τούτου τὸν Ἄγγελον ὁποὺ τὸν ὡδήγει· ὁ δὲ ἀπεκρίθη. Ἀκάκιε, ὁ τόπος αὐτός, καὶ τὰ παλάτια ταῦτα εἶναι ἑτοιμασμένα, διὰ νὰ κατοικήσουν εἰς αὐτὰ μετὰ τὸν θάνατον καὶ τὴν κοινὴν ἀνάστασιν, ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ Χριστιανοί, ὁποὺ διὰ τὴν πίστιν, καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πληρώνουσι δοσίματα εἰς τοὺς Ἀγαρηνούς, καὶ μετὰ εὐχαριστίας ὑπομένουν τὰ κακά, καὶ τὰς θλίψεις, ὁποὺ τοὺς προξενοῦν· ὅθεν καλότυχοι εἶναι ἐκεῖνοι ὁποὺ δίδουν τὰ τοιαῦτα ἀγόγγυστα. Ὤ χαρά, ὢ παρηγορία, ὢ ἀναψυχὴ τῶν τωρινῶν Χριστιανῶν»[8].
Ἐπίλογος
Θὰ προσθέσουμε τελειώνοντας ὅσα ἐνθαρρυντικὰ ἐπίσης ἔλεγε ἕνας ἄλλος μεγάλος Ἅγιος τῆς Τουρκοκρατίας, λίγα χρόνια πρὶν ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόδημο (1749-1809), ὁ λαϊκὸς διδάχος τοῦ Γένους ἱερομάρτυς Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (1714-1779), ἀμφότεροι καρποὶ τοῦ ἀσκητικοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς διαχρονικῆς κιβωτοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἦσαν σχεδὸν σύγχρονοι· ὅταν ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ὁ Ἅγιος Νικόδημος βρισκόταν στὴν ἡλικία τῶν 30 ἐτῶν.
«Τοῦτο σᾶς λέγω καὶ σᾶς παραγγέλλω· κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατεβῇ κάτω, κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνεβῇ ἐπάνω, κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάσῃ, καθὼς μέλλει νὰ χαλάσῃ, σήμερον, αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλλῃ τί ἔχει νὰ κάμῃ ὁ Θεός. Τὸ κορμί σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν· τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν· μὴ σᾶς μέλλει· δώσατέ τα· δὲν εἶνε ἰδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσῃ, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρῃ, ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε, νὰ μὴ τὰ χάσετε»[9].
Ἂς μᾶς πάρουν, λοιπὸν μὲ τὰ πρόστιμα καὶ τοὺς φόρους, μὲ τὰ «δοσίματα», τὰ χρήματα καὶ τὶς περιουσίες μας. Τὸν Χριστὸ νὰ κρατήσουμε καὶ τὴν ψυχή μας νὰ μὴν τοὺς δώσουμε νὰ τὴν θανατώσουν κατὰ τὴν σύσταση τοῦ Κυρίου μας: «Καὶ μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι»[10].
[1]. Γράφει, μεταξὺ ἄλλων σχετικῶν, ὁ ἐκλεκτὸς ἱστορικὸς καὶ ἄξιος ἐκπαιδευτικὸς Νεκτάριος Δαπέργολας: «Ὅσοι διατηροῦν ἀκόμη μέσα τους τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὴν πάλαι ποτὲ αὐθεντικὴ ὑπόσταση τῆς ἁγιοτόκου πατρίδας, προχτὲς «ἑόρτασαν» μὲ βουβὸ κλάμα. Αὐτοὶ θὰ τὰ ἑορτάσουν ἄλλη φορὰ τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ Ἐπανάσταση τοῦ Γένους μας. Ὅταν θὰ ξημερώσει…»: Βλ. τὸ μικρὸ ἄρθρο του «Ἐμεῖς θὰ γιορτάσουμε ἄλλη φορά…», ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ Διαδίκτυο καὶ στὸ περιοδικὸ Θεοδρομία 23 (2021) 156-157. Βλ. ἐπίσης δυνατὴ σχετικὴ παρέμβαση τοῦ πρ. ἀναπληρωτῆ καθηγητῆ στὸ Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης Κωνσταντίνου Βαθιώτη, «Μὴ ἑορτασμὸς 200 ἀντὶ 199 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση», στὸ Διαδίκτυο καὶ στὴν Θεοδρομία 23 (2021) 158-159: Ἐννοεῖ ὅτι ὁ χρόνος πάγωσε γιὰ τοὺς αἰχμάλωτους Ἕλληνες στὸ 2020, ἑπομένως στὰ 199 χρόνια. Θὰ ἀρχίσει νὰ ξανακυλᾶ μετὰ τὴν ὑγειονομικὴ κρίση: «Γιὰ τοὺς αἰχμάλωτους Ἕλληνες τὸ 200ὸ ἔτος τῶν τυράννων ἀντιστοιχεῖ στὸ δικό μας 199ό. Ἄρα δικαιοῦνται καὶ ὀφείλουν νὰ ἑορτάσουν τὸ γνήσιο 200ὸ ἔτος ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, μόλις παρέλθει ἡ φάση τῆς ὑγειονομικῆς ἀναστολῆς, δηλ. ὅταν τερματισθεῖ ἡ τυραννικὴ παρένθεση τοῦ Ἕλληνα Ναβουχοδονόσορα καὶ τῆς κουστωδίας του».
[2]. Γιὰ τὴν νέα Τουρκοκρατία βλ. περισσότερα καὶ πειστικὰ εἰς Νεκταριος Δαπεργολας, «Τὸ 1821 καὶ ἡ νέα Τουρκοκρατία», στὸ Διαδίκτυο καὶ στὴν Θεοδρομία 23 (2021) 152-155.
[3]. Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Τὸ ἁγιασμένο καὶ προδομένο ᾽21, Θεσσαλονίκη 2015, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».
[4]. Ἡ ὁμιλία δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα «Ἑλληνικὸς Βορρᾶς» τῆς Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία καὶ τὴν ἐσχολίασε ἐνθουσιαστικὰ στὶς 19 Ἀπριλίου τοῦ 1983 στὴν στήλη «Ἡ γνώμη μας». Δημοσιεύθηκε ἐπίσης στὸ βιβλίο μας Ἱεράρχες Ἐθνάρχες, Θεσσαλονίκη 2003, ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», σελ. 13-47.
[5]. Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζησης, Ὁ πατριάρχης Γρηγόριος Ε´ στὴ συνείδηση τοῦ Γένους, Ἐκδοτικὸς οἷκος Ἀφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1986, σελίδες 276.
[6]. Μουρτάτης = Ἀλλόπιστος, ἀποστάτης. Ἀραβοτουρκική ἡ προέλευση τῆς λέξης.
[7]. Ἀλείπτης = Αὐτὸς ποὺ ἀλείφει, ποὺ προετοιμάζει τοὺς ἀθλητές, μὲ χρίση ἐλαίου. Ἐδῶ: Αὐτὸς ποὺ προετοιμάζει τοὺς Χριστιανούς γιὰ τὸ μαρτύριο.
[8]. Νικοδημου Αγιορειτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, ἤτοι Μαρτύρια τῶν νεοφανῶν Μαρτύρων, τῶν μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατὰ διαφόρους καιροὺς καὶ τόπους μαρτυρησάντων, Ἐκδοτικὸς Οἶκος «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 19613, σελ. 14.
[9]. Ἐπισκόπου Αυγουστινου Καντιωτη, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (1714-1779). (Συναξάριον – Διδαχαί – Προφητεῖαι – Ἀκολουθία), Ἔκδοσις Ἱεραποστ. Ἀδελφότητος «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 200526, σελ. 193 καὶ Ιωαννου Μενουνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές, Ἐκδόσεις «ΤΗΝΟΣ», Ἀθήνα, σελ. 240.
[10]. Ματθ. 10, 28.
Πηγή orthopraxia.gr
