Αφού η Παρθένος ήτο «μεμνηστευμένη ανδρί», αν επρόκειτο να ζήση συζυγικώς μετά του ανδρός, δεν θα έπρεπε να έχει απορία και να ρωτήση πώς θα  αποκτούσε  παιδί.Αλλά τώρα απορεί και ερωτά, διότι ο Θεός άλλως είχεν ορίσει, και αυτή, ως φαίνεται, γνώριζε ότι ο μνήστωρ δεν θα ήτο σύζυγος της, αλλά προστάτης. Η έννοια λοιπόν της ερωτήσεως της Παρθένου είνε η εξής: «Έχω μεν άνδρα, αλλ’ αφού δεν συνευρίσκομαι μετ’ αυτού, δεν πρόκειται να συνευρεθώ ποτε, πώς θα γεννήσω υίόν;».

Σήμερα  αγρυπνήσαμε  για την μεγάλη γιορτή της Κοιμήσεως  Παναγίας μας.

Προεξάρχων  της πανηγύρεως στον μεγάλο Εσπερινό ήταν ένα  ενιάχρονο όμορφο παιδάκι. Ο θρόνος του στο χαλί μπροστά στην Παναγία.

Έψαλλαν οι κελλιώτες της Ιεράς Σκήτεως των Καρυών.

\"Ω του παραδόξου θαύματος, η πηγή της ζωής, εν μνημείο  κείτεται.\" 

Στην είσοδο περικυκλούμενο το παιδάκι από  30 λαμπροφορεμένους ιερείς με τον Άγιο Πρώτο και τον Άγιο Καβάλας πιό μακρυά. 

Στην ακολουθία της Λιτής ακολούθησα κι εγώ. Άργησα και τα κεράσματα με τον καφέ είχαν τελειώσει. Μπήκα στα ιδιαίτερα των  σερδάρηδων και είδα  στην σοκολατιέρα 5 γλυκά. Ζήτησα ένα και μου έδωσαν. Ο εγκέφαλος θέλει ενέργεια. Αλλιώς κοιμάται. Όλα στην εκκλησιαστική μας μοναχική παράδοση  είναι ζυγισμένα. 

Ξαναπήγα στο στασίδι μου. Το παιδάκι ήταν στο χαλί του  στον δικό του κόσμο. Στην αγκαλιά της Παναγίας.

Όταν ψάλλαμε έφυγε από το στασίδι του και τα ποδαράκια του το κράτησαν μέχρι το χαλί της Παναγίας Άξιον Εστί. Εκεί παρέμεινε ξαπλωμένο.Πήγε να ξαπλώσει ή να προσκυνήσει την Παναγία; Τι στιγμές έζησε;

Μετά από λίγη ώρα πήγε ο πατέρας του να το  πάρει, χαϊδεύοντας τα ποδαράκια του. Ένας γέροντας του είπε. Άστο εκεί. Καλά είναι. Με τις κινήσεις που έκανε έδειχνε ότι δεν είθελε να φύγει.

Προσευχόμασταν όλοι για την υγεία του και να δυναμώνει ο Θεός τους γονείς του να το  δίνουν πάντα την ζεστή τους αγκαλιά.

Τα παιδάκια αυτά ελέγχουν την αχαριστία μας. Είναι  οι άγιοι ιερείς  του κόσμου. Λειτουργούν με τον πόνο. Μεταδίδουν την Χάρη του Θεού. Τρέφουν την απάνθρωπη ανθρωπότητα με ανθρωπιά.

Προχώρησε η ώρα, αλλά το θαύμα δεν έγινε. Το είχε πάρη ο ύπνος. Ξεκουράστηκε με μοναδικό πανάκριβο τρόπο στον θρόνο  της Παναγίας. Η συγκίνησή μας μεγάλη. Για να συνεχίσουμε τις δεήσεις. Ο πόνος των ανθρώπων μας ενώνει. «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου, ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς» (Ἰω. ιζ´ 11). Το σήκωσε ο πονεμένος πατέρας και το πήγε να προσκυνήσει την  θαυματουργό εικόνα. Την προσκύνησε και το  πήρε να κοιμηθεί.

Εμείς συνεχίσαμε τον δικό μας αγώνα. Εν μέσω Θεού και ανθρώπων. Μοναχών και μιγάδων. 

Στην Ιερά Μονή Ιβήρων  με δύο τράπεζες και φέτος. Τα Άγια λείψανα τα πήραν από το αριστερό εκκλησάκι. Συνάντησα και δέκα ρομά από τα Διαβατά. Με τα παράπονά τους.

Καθάριζαν την Εκκλησία οι πατέρες και έτσι αξιώθηκα στην μεγάλη αυτή γιορτή της Χριστιανοσύνης μας να προσκυνήσω την Πορταϊτισσα.

Μέρος Αγίων λειψάνων τα βγάζουν πλέον και στην Ι. Μ. Ιβήρων   μετά την ληστεία, στην ώρα του Αποδείπνου.

Η χάρη της Θεοτόκου να είναι μαζί μας. Δεν σας ξέχασα και σήμερα στις φτωχές μου προσευχές. Γνωρίζω ότι αρκετοί αντεύχεσθε  και σας ευχαριστώ.